Maraton Włocławek – Stegna – Włocławek na trasie liczącej nominalnie 480 km stanowił jedną z kwalifikacji do Ultramaratonu Kolarskiego Bałtyk Bieszczady Tour 2014. Należało się tylko zapisać, a potem - bagatelka - przejechać powyższy dystans w limicie czasowym 24 godzin. Napięcie było stopniowane przez organizatorów, tj. Włocławskie Towarzystwo Rowerowe (WTR) od momentu pojawienia się informacji na ich stronie internetowej jeszcze jesienią 2013 r. Najpierw limit miejsc startowych. Oczywiście się nie załapałem, mimo dość wczesnego wysłania zgłoszenia. Później informacja, że limit będzie prawdopodobnie zwiększony, ale decydować będzie data wpłaty wpisowego, a samo wpisowe można uiszczać dopiero od 01.01.2014 r. Po przebrnięciu przez te formalizmy znalazłem swoje nazwisko na liście startowej (nr 32) i w piątek 20 czerwca, bezpośrednio po pracy jadę pociągiem do Włocławka. Rower i podręczny bagaż zostawiam hotelu, idę się zarejestrować na miejsce startu w hali sportowo-widowiskowej. Przy rejestracji podpisuję jakieś kwity, z których wynika, że jadę na własne ryzyko w przypadku szkody, która może mi się przydarzyć. Dostaję numer startowy, cztery agrafki do jego przypięcia, dużą reklamówkę na przepak, wysłuchuję instruktażu o zakazie używania trybu migającego w tylnej lampce. Jeszcze tylko Beata z WTR-u dyskretnym szeptem podpytuje, czy jechałem już podobny dystans. Szczerze odpowiadam, że TAKIEGO jeszcze nie. Dostaję też laminowaną „rozpiskę” kilometrażu trasy.

Odprawa techniczna po niej jakiś program artystyczny, z którego się urywam. Idę do hotelu. Mam zamiar spać. Start dopiero po 22-ej. Ze snu nic nie wyszło. Przebieram się w kolarskie ciuchy, wrzucam zapasowy strój do torby na przepak, do sakwy pod siodełko – kieszonkowe imbusy, dętkę, wiatrówkę, deszczówkę, dwa banany, cztery kanapki, jakieś orzeszki, izostara w tabletkach. Jadę na start. Show na scenie się kończy, organizatorzy dziękują sponsorom, natomiast w hallu czuć podekscytowanie kłębiącęgo się tłumu startujących. Robi się coraz chłodniej. Zakładam wiatrówkę. Zagaduję dziewczynę z „sąsiednim” numerem „33”. Bożena z Bytomia startuje w tej samej grupie co i ja. Bardzo chce się zakwalifikować do BBTour i otrzymać charakterystyczny niebieski strój kolarski. Najpierw trzeba jednak przejechać kwalifikacje. Tuż przed startem pierwszej grupy nadchodzi ulewa. Wszyscy, którzy mają jeszcze trochę czasu do startu chowają się w ciasnych korytarzykach hali sportowej.

Wołają nas wreszcie na start. Leje. Ktoś macha chorągiewką startową, jakiś włocławianin startujący w naszej grupie mówi, że nas wyprowadzi z miasta. Jedziemy. Niektórzy szybciej, niektórzy w tym ja – ostrożniej. Nie dość, że leje, noc, dziurawe ulice to jeszcze w tyle głowy tkwi myśl, aby się nie spalić na początku, tylko rozłożyć siły na cały dystans. Jedziemy większą grupą, ale ten który miał nas wyprowadzić znika za kurtyną deszczu. Bożena też wyrwała gdzieś do przodu. Tama, podjazd do Szpetala Górnego. Przed Lipnem dogania nas jeden z samochodów serwisowych. Żółty „kogut” na dachu, na tylnej szybie ogromny napis: „Uwaga Kolarze!”. Fajny pomysł. W Lipnie trochę wybojów, coś odpada mi od roweru i leci w ciemność nocy. Do dziś nie wiem co to było, ale chyba coś zbędnego bo rower bez tego jeździ bezproblemowo. Nie zatrzymuję się, aby nie stracić kontaktu z moja aktualna grupą. Grupy się trochę tasują, jedni jadą wolniej, inni szybciej. Cały czas leje. W Kikole zjeżdżamy z DK 10 i bocznymi drogami kierujemy się do Golubia-Dobrzynia. Pomiędzy nim, a Wąbrzeźnem doganiam poznaną na starcie Bożenę. Okazało się, że złapała gumę i to co zyskała szybką jazdą straciła na wymianie dętki. Gadamy chwilę, jedziemy w większym peletonie. W pewnym momencie z gospodarstwa przy drodze wyskakuje pies, Bożena przyspiesza tak, że zobaczę ją dopiero po wielu godzinach, gdy będzie jechała z powrotem, a ja jeszcze będę w drodze do Stegny. Ma dziewczyna moc. Mniej więcej w okolicach Golubia zagaduje mnie zawodnik odziany w kompletny strój BBTouru. Tak poznaję Sławka, zwanego Siudkiem. Jest z Włocławka (tam obecnie mieszka), ale naprawdę pochodzi z Torunia (podobnie jak ja). Dobrze się z gościem rozmawia. Dogadujemy się, że średnie tempo 25 km/h to jest to co nas obu interesuje i od tej chwili staramy się jechać razem. Nie jesteśmy sami. Cały czas w większej, około 15-osobowej grupie. Jeszcze przed Radzyniem Chełmińskim ktoś z grupki rzuca hasło, aby się zatrzymać na stacji benzynowej na kawę. Część grupy jedzie, część w tym ja i mój nowy kolega zostaje. Pracownik stacji puszcza na pełna moc kurtynę powietrzną nad wejściem, stoimy w tym gorącym powietrzu, pijemy kawę i schniemy. Po kilkunastu minutach przerwy ruszamy dalej. Doganiamy inne grupki i przez Grudziądz jedziemy sporym peletonem. Cały czas pada. Woda i błoto spod kół tych, którzy nie mają błotników (większość nie ma) leci na tych za nimi. Ktoś ma tylną lampkę o takiej jasności, że wypala oczy i dziurę w mózgu. Komuś terkocze bębenek kasety. Wywiązuje się peletonowa dyskusja pomiędzy frakcją miłośników jazdy „w świecie ciszy” i tych, którzy twierdzą, że prawdziwa kolarzówka musi terkotać. Za Grudziądzem odpuszczam koło i zostaję sam. Zbliża się świt, robi się coraz cieplej, a ja słabiej widzę. Okulary z jednej strony zalewane deszczem, z drugie zachodzą parą, której za nic nie mogę się pozbyć. Zdesperowany chowam je do kieszeni wiatrówki i samotnie dociągam do Orlenu przed Kwidzynem. A tu niespodzianka. Kilku zawodników posila się i pije gorące napoje. Jest też Sławek, z którym od tego miejsca będę jechał już do końca. Jedziemy dalej. Deszcz jakby słabnie, ale dopiero za Malborkiem zupełnie ustaje. W Malborku dogania nas grupa, w której jest m. in. Krzysztof Łańcucki jeden z legendarnych już rekordzistów BBTouru z 2012 r. Kilkanaście kilometrów jedziemy razem. Krzysztof opowiada o maratonach Paryż – Brest – Paryż i Londyn – Edynburg – Londyn, w superlatywach wyrażając się o tym ostatnim. Odjeżdżają nam kilkanaście kilometrów przed Stegną. Dociągamy tam we dwójkę z Siudkiem, dostajemy po talerzu makaronu, ja domawiam jeszcze herbatę i korzystając z okazji zmieniam strój na suchy. Mój towarzysz pogania mnie do powrotnej drogi. W pośpiechu rozpuszczam izostara i jedziemy w drogę powrotną. Nie pada, ale za to jak wieje. Aż do Malborka mamy silny wiatr albo z boku albo od przodu. Siłujemy się z tym wiatrem i trochę ze sobą nawzajem, próbując (myślę, że w dobrej wierze) zgrać tempo jazdy i regularność zmian. Zaczyna boleć mnie kolano. Boli coraz mocniej do tego stopnia, że w Sztumie proszę, abyśmy się zatrzymali przed jakąś apteką której chcę kupić coś przeciwbólowego w maści lub żelu na to kolano. Nic z tego, w aptece kilkanaście osób i jeden aptekarz, który cierpliwie tłumaczy pacjentowi, czy są tańsze zamienniki, jak to w ogóle działa i czy można wykupić część recepty. Po kilku chwilach rezygnuję. Siudek częstuje mnie ibupromem w wersji Max czy coś podobnego. O dziwo po kilkunastu minutach zaczyna działać. Mówi, że to sposób, który poznał na BBTourze. Trochę o opowiada o tym ultramaratonie. Pytam o taktykę jaką należy mieć na tak długim dystansie. Czy cisnąć na maksa, czy też racjonalnie gospodarować siłami? Ile realnie można odpoczywać w trasie? Jak to jest z sennością? Przy takich pogaduszkach dojeżdżamy do Orlenu w Kwidzynie poznanego już o świcie. Tam stoi jeden z samochodów obsługi maratonu. Wciskają nam szneki i uzupełniają bidony. W Grudziądzu szukamy właściwej drogi nie chcąc łamać zakazu jazdy rowerem, broniącego dostępu do głównej drogi. Zaliczam też upadek. Siudek zatrzymał się, aby zapytać przechodniów o drogę, a ja nie wyhamowałem w porę, a w zasadzie nie zdążyłem się wypiąć z pedałów i zległem na drodze. Śmiesznymi dróżkami, w tym przejściem pod dworcem kolejowym przemykamy przez Grudziądz i jedziemy do Radzynia Chełmińskiego. Coraz częściej stajemy na stacjach benzynowych na chwilę odpoczynku. Zrobiło się ciepło. Za Wąbrzeźnem ściągam rękawki i nogawki. Sławek patrzy na moją nogę i mówi: „o krew ci leci”. Rzeczywiście, upadając rozciąłem sobie nogę zębatką, która zostawiła trzy równoległe rany na łydce. Ibuprom jednak tak działał, że nic nie poczułem. Za Golubiem, w pewnej chwili z naprzeciwka wyskakuje motocyklista z ogromną prędkością. Na łuku kołami łapie trochę żwirku czy piasku i motocykl zaczyna tańczyć, na drodze. Motocykliście udaje się go opanować. Widząc to wszystko, przez głowę przemyka myśl, że przez tego wariata mogliśmy nie skończyć maratonu. Albo by wpadł na nas, albo by się sam rozbił, a wtedy wiadomo karetka, policja i ile to trwa zwłaszcza w sobotnie popołudnie na prowincji.

W słoneczku docieramy do Lipna, za którym znowu zaczyna siąpić. Do Włocławka wjeżdżamy w regularnym deszczu. Wreszcie meta. Jesteśmy ostatni, a ściślej biorąc ja jestem ostatni, bo Siudek startował w późniejszej grupie.

Ostatnie miejsce jakoś mnie nie deprymuje, ważne że się zakwalifikowałem przejeżdżając po raz pierwszy w życiu taki dystans „na jeden raz”. Dostaję pamiątkowy medal, dyplom-certyfikat. Jeszcze jedzenie. Smaczny karczek w sosie, ziemniaczki, surówka, kompot. Uścisk ręki ze Sławkiem i jadę wypocząć. W hotelu gorący prysznic i próbuję oglądać mecz mundialu Niemcy – Ghana. Nic z tego. Zaliczam najszybsze zaśnięcie w życiu. Rano śniadanie, dworzec, pociąg. W Józefowie na peronie czekają Kasia z Tosią i Jasiem. Pokazuję z dumą medal i dyplom. Wracamy razem do domu. Udało się! Mam kwalifikację do BBTour 2014!

Nic nie zapowiadało, że to się tak skończy. Po słabym śnie, przerywanym odgłosami z pobliskiego wesołego miasteczka i dancingów w okolicznych lokalach gastronomicznych dość szybko zwinąłem namiot i spakowałem się do drogi. Zatrzymałem się jeszcze „w mieście” na zakupy – nabyłem w sklepie sportowym cienką bluzę polarową, bo po codziennych deszczach mocno się ochłodziło i zacząłem odczuwać deficyt ciepła. Padać zaczęło już na rogatkach Ustki. W mżawce i lekko siąpiącym deszczyku dojechałem wzdłuż wybrzeża do Rowów, gdzie zatrzymałem się na herbatę w cukierni. Wtedy zaczęło lać na dobre. Byłem w takim miejscu, z którego tak, czy siak musiałem się ruszyć. W planach było dotarcie co najmniej do Łeby. W punkcie kontrolnym Słowińskiego Parku Narodowego kupuje bilet wstępu i jadę północnym brzegiem jeziora Gardno. Co się później stało jest dla mnie do dziś niewytłumaczalne. Na pewno dojechałem do Smołdzina. Z nieba lały się hektolitry wody. Próbowałem przeczekać, ale to było bez sensu. Ruszyłem dalej … . No właśnie czy dalej. Jakoś tak mną zakręciło, że zamiast na wschód, odbiłem na południe, a następnie na zachód. Były jakieś pola, jakieś laski – w pewnym momencie zupełnie straciłem orientację. Papierowa mapa rozpłynęła się w rękach i z ulga powitałem asfaltową drogę, która nagle pojawiła mi się pod kołami. Wjechałem do jakiejś wioski, ale nawet nie wiem jak się nazywała. Obrałem kierunek jazdy, który wydawał mi się właściwy i pojechałem. Dopiero w Siemianicach zorientowałem się, że wjeżdżam do Słupska. Na zmianę kierunku nie miałem już sił. Jeżdżąc po mokrych, zalanych wodą ulicach znalazłem schronisko (hotel) PTTK, w którym dostałem nocleg. Jako, że zbliżał się już czas powrotu – końcówkę wycieczki odbyłem następnego dnia koleją. Ze Słupska przez Gdynię do Władysławowa. Tych kilka dni na rowerze dało mi mnóstwo radości. Byłaby większa, gdyby udało się dojechać na kołach do samej Jastrzębiej Góry. Niestety padające prawie codziennie wielogodzinne deszcze mocno przeszkadzały w robieniu dłuższych dystansów. Mam nadzieję, że nauka z tych kilku dni nie pójdzie w las.

Galeria zdjęć

Gminy: Smołdzino (58), Słupsk (59), m. Słupsk (60) i Władysławowo (61).

Trasa: Łazy – Osieki – Rzepkowo – Iwięcino – Bielkowo – Gleźnowo – Bukowo Morskie – Dąbki – Żukowo Morskie – Darłowo – Darłówko – Wicie – Jarosławiec – Jezierzany – Łącko – Korlino – Królewo – Maszewo – Złakowo – Zaleskie – Duninowo – Ustka

Dzień zaczął się pechowo. Wybrałem najkrótszą trasę według mapy, czyli czerwonym szlakiem pieszym. W rezultacie zaraz za Łazami wpadłem w wydmowy las pełen komarów. Przedarłem się na plażę, ale tam już piasek inny niż w Mrzeżynie. Rower zapada się po piasty. Musiałem się wycofać do skrzyżowania i pojechać drogą odchodzącą na południe. Warto było –ze względu na pamiątki historii. W Rzepkowie ruiny pałacu i stodoły należącej pewnie kiedyś do majątku dworskiego. W Iwięcinie – przepiękny kościół, w Bukowie Morskim – kolejny (pocysterski). W Dębkach za to nie ma się po co zatrzymywać. Według mnie to najbardziej ohydna miejscowość nadmorska w Polsce. Przejeżdżam przez Żukowo Morskie do Darłowa. Robię sobie przerwę pod zamkiem książąt pomorskich. Za posiłek służą mi bułki, kabanosy, czekolada i nimm-żujki. Dalsza droga wiedzie do Darłówka. Nadkładam jej trochę jadąc „obwodnicą”, ale dzięki temu mogę podziwiać ciekawą kaplice cmentarną i świeżo położoną drogę dla rowerów. Niestety jakość innych dróg pozostawia wiele do życzenia. Może pos. Gosiewski zamiast peronów we Włoszczowie budowałby drogi w swoim rodzinnym mieście? Tuż przed wjazdem do Darłówka coś mnie użądliło w rękę i odleciało. Wskazujący palec puchnie jak bania. Na falochronie znowu spotykam się ze szwagrostwem.

Zachwycam się dalszym przebiegiem szlaku nadmorskiego w kierunku Jarosławca, wzdłuż wybrzeża morskiego i zarazem jeziorowego. Droga wyłożona płytami jomba, po obu stronach las. Poezja podróży! Przed Jarosławcem widzę pierwsze, większe grupki cyklistów.

Gminy: Sianów (52), Postomino (53), Darłowo (54), m. Darłowo (55), Ustka (56) i m. Ustka (57).